Geçen gün bir anne adayının doğmamış çocuğuna yazdığı bir yazıyı okudum. Yazıyı çok beğendim ama beğenmekten öte, yazıdan çok etkilendim. O gün bu gündür, rabbimin bu anne adayına tez zamanda hayırlı bir evlat nasip etmesi için dua ediyorum.
Hz. Meryem’in yanına girdiğinde ilahi ikram olarak, Allah’ın verdiği nimetleri gören Hz. Zekeriya (as) …”Bunlar sana nereden geliyor Ey Meryem” diye sordu. Meryem’de Allah’tan diye cevap verdi. “Çünkü o dilediğini hesapsız rızıklandırır.” Bunun üzerine Zekeriya oracıkta rabbine yalvardı. Rabbim dedi bana katından tertemiz bir nesil bahşet. Sen elbette duaları işitensin (Al-i İmran 37-38) Meryem’e hesapsız rızık veren, yaşlı Zekeriya’ya hasta eşinden yıllar sonra Hz. Yahya’yı ikram eden rabbimiz, bu anne adayına da dilerse Hz. Yahya gibi, Hz. Fatıma gibi evlatlar ikram eder. Dilerse de anne adayının bu imtihanını, onun için bir cennet vesilesi kılar ona cennetini ikram eder. Üstad Bediüzzaman duanın istendiği şekilde karşılık bulmaması o duanın kabul olmadığı anlamına gelmez der. Belki de Allah duamızı bizim istediğimizden daha güzel bir şekilde kabul etmiştir ama biz farkında değilizdir der. Evet, dualarımızın nasıl karşılık bulduğunu bilemeyiz ama bize düşen dua etmek, rabbimizin hazinesinden istemektir. Ve rabbimizden gelene razı olmaktır. Hayat tüm insanlık için bir imtihandır. Sahip olduklarımızda, olamadıklarımızda bizim için bir imtihan vesilesidir. Çocuklarımızın varlığı da yokluğu da imtihanın bir parçasıdır. Çocuksuzluk Kuran’da peygamberlerin imtihanına örnek olarak zikredilir. Hz. İbrahim ve Hz. Zekeriya bunun örnekleridir. Hayatın bir imtihan olduğunun farkında olan, çocuk sahibi olmanın da, olmamanın da imtihan olduğunu bilen, tevekkül sahibi bu anne adayı, doğmamış çocuğuna, hayalindeki bebeğe, şu duygu yüklü yazı ile seslenmiş… “Henüz seni kollarıma almadım ama inan bana pudra kokun bile içime işledi birden.. Sana aşık oldum hayalimdeki bebek... Eğer bir gün doğarsan, gözlerinle bana masum masum bakarsan, bil ki, annen hep sende kalacak... Senin minik yüreğinde, minik el ve ayaklarında, minik hecelerinde...Ne zaman büyürsün, ne zaman konuşursun ve bana ne zaman sevgini sunarsın bilmem ama bildiğim en gerçek şey, ben sana hazırım bebeğim...
İlk adımını, ilk gülümsemeni, ilk ağlamanı, ilk agularını duymaya o kadar hevesliyim ki anlatamam... Hadi gel bebeğim annen sana dünden razı... Hayatımı şimdiden sana göre planladım bile... Sen ne hissedersen, bil ki, ben de aynı duyguları içimde taşımaya yeminliyim... Gönüllüyüm...
Seninle yapmak istediğim o kadar şey var ki anlatamam yaşamamız lazım... Seni içimde yeşertip büyütmek heyecanı sardı şimdi içimi, dışımı... Tüm benliğimi... Annelik zamanı sanırım... Hadi gel Ela bebek annen tam burada, yüreğinde seni bekliyor... Büyük bir sabırsızlıkla...” Bu duygu yüklü ifadeler anne olmayı hak etmiş bir yüreğin sesi. Hz. Fatıma timsali anne olmaya aday bir yürek, sevgi yüklü, sorumluluk yüklü bir yürek. İçinde büyüttüğü sevginin bütün yeryüzü çocuklarını, kucaklayacak, genişlikte olduğunu düşünüyorum. Böyle hasretle rabbinin ikramı olacak bebeği beklerken, o bebeği rabbinden isterken, verse de rabbinden razı, vermese de rabbinden razı bir ruh halini yaşıyor. Hani rabbimiz diyor ya “ Ey mutmain olan nefis haydi sen rabbinden razı rabbin senden razı olarak Allah’a dön gir iyi kullarımın arasına gir cennetime” (fecr 27-30) Annelik hasretini sevgili ablam dokuz yıl yaşadı. Rabbim dokuz yıl sonra ona bir kız evlat ikram etti. Ona binlerce hamd olsun. O zor günlerinde sevgili ablamın bir anlamda dert ortağı olarak bende o hasreti ablamla birlikte yaşadım sayılır. Onun için bir annelik hasretine şahit olursam ablamın o günleri gelir aklıma ve duygulanırım. Ve o anne adayına dua ederim rabbim hasretini dindirsin, özlediğine kavuştursun diye. Rabbimden bu anne adayına, hayırlı sağlıklı, sıhatli, varlığı cennet vesilesi olacak, bir evlat nasip etmesini diliyorum. Onun bebek hasretini dindirmesini, özlediğine kavuşturmasını diliyorum. Evlerini bebek ağlaması ile şenlendirmesini diliyorum. Görelim mevlam ne eyler, ne eylerse güzel eyler….