Burda çiçekler açmıyor
Kuşlar süzülüp uçmuyor
Yıldızlar ışık saçmıyor
S.Ali
Halepçe Kürdistan’da Müslüman Kürtlerin yüzyıllardan beri yaşadığı bir beldedir. Kuran’ı Kerim’den bulunan Enfal suresinden alınan isimle 1986 ile 1988 yılları arasında El-Enfal operasyonuyla 3 yıl boyunca Irak’da tüm dünya’nın gözleri önünde yaşanan katliamın son noktası Halepçe’de gerçekleşti.
Tarihler 16 Mart 1988’i gösterdiğinde Irak uçakları Halepçe’yi bombaladı. Uçaklardan atılan kimyasal gazlarla ortalığı elma kokuna benzer keskin bir koku sardı. Küçük bir kız çocuğu “ daye bina behna seve te (anne elma kokusu geliyor) dedikten dakikalar sonra yere yığıldı. Binlerce insan o gün yere yığıldı… Binlerce insanın katledildiği gün kaybolan insanlarda vardı. Kız çocukları Arap ülkelerine satıldı, halen kayıp olanlar var.
Halepçe katliamı birbirinden acı olaylar hikayelerle dolu. Halepçe katliamı dendiğinde hatırıma düşen olayların başında yer alanlardan iki tanesini sizlerle paylaşmak istiyorum.
Türkmen Pilot Mustafa Hamid, Saddam Hüseyin’in emrine uymayarak katliam yapmayı ret etti. Bu duruşu idam yolcusu olduğunun apaçık deliliydi. Diğer ismiyle Aydın Tayyar, Halepçe katliamından 6 ay sonra idam edildi. Erdemli ve insani değerlere sahip Türkmen komutan zulme baş kaldırdığı için idam yolunda “acaba Kürt halkı beni hatırlayacak mı” diyordu. Biz Kürtler insanlık adına takındığı onurlu davranışını hiçbir zaman unutmadık unutturmayacağız. Onun şehitlerin efendisine komşu olmasını rabbimizden niyaz edeceğiz.
Halepçe’de birbirinden acı yüzbinlerce hikaye var. Bir diğerini paylaşmak gerekirse Ömer Havar gelir akıllara. Çocuğuna sarıldığı halde yere düşen bedeninin fotoğrafıyla zihinlere kazınmıştı. Ömer Havar’ın yedi kız çocuğu vardı. Erkek evladı olması için dua ederdi. Allah ona iki erkek evlat nasip etti. Zalim Saddam Halepçe’yi bombalarken yemek yiyorlardı. Erkek çocuklarından birini alıp kendisini dışarı attığında ölüme koştuğunu bilmiyordu. Eşi ve çocuklarıyla birlikte 5 binden fazla insanla o gün orada can verdi.
Bu katliamı yapan Saddam Hüseyin ve Kimyasal Ali lakabıyla bilinen general ve diğerleri yıllar sonra cezalarını idam edilerek buldular. Gönül isterdi ki bu son, yıllarca uşaklığını yaptığı emperyalist Amerika eliyle değil, mazlumlar eliyle olmalıydı.
Halepçe katliamı 1991 yılına kadar hiç gündeme getirilmedi. Ne zaman ki haydut Amerika 1991 yılında Irak’a hareket planladı, o zaman Halepçe katliamı görüntüleri medyaya servis edildi. O gazlar Mersin limanında indirilerek Irak’a gönderildi.
Biz bunu unutmadık ve unutmayacağız. Biz katliamları konjonktürlere, mezheplere göre ayırmıyoruz. Zulüm kimden hangi ırka gelirse gelsin karşısında olmalıyız.