Dünya Bizim Neyimiz Olur? 

Dünya müminin zindanı kâfirin cennetidir. Dünya köpek leşidir Bir karınca yere dökülen baldan azıcık yer ve gider tadı hoştur. Geri dönüp daha çok yemek için içine girer. Ancak ayakları bala kapılır ve debelenerek ölür. “Eğer dünyanın Allah katında sivrisinek kadar de eri olsaydı, Allah ondan kâfire bir yudum su içirmezdi.”110 Bu ve buna benzer sözler dünya hayatının geçici olmasından ve de aşırı dünya sevgisinin insanı iyi olmak ve iyi şeyleri yapmaktan uzaklaştırma endişelenmesinden kaynaklanan sözlerdir.   

Elbetteki aşırı olarak sevmek, insanın hayatını sadece bu dünyadan ibaret olarak görmek gereksiz, beyhude ve de zararlı bir anlayıştır. Gereksiz ve fazladan olan dünya sevgisi insanı şımarık kibirli, zalim ve nankör bir kişi haline getirmesi büyük bir ihtimaldir. 

Ancak dünyayı zindan, leş ve bizi felakete götüren bir akıntı olarak görmek bazı olumsuzluklara götürebilmektedir. En önce yaşama sevincimiz kaybolur. Sürekli zindan hayatı yaşadığını zanneden insanın mutluluğu azalır. Bozuk bir ruh haline sahip olurve dengesi bozulur. İnsanın maddi ve ruh dengesi yerinde olmayan kişiden ne sağlıklı düşünmesi ne de sağlıklı işler yapması beklenemez.   

Leş gibi insanı en çok tiksindiren bir varlığın yanında yaşamak ta insanın hayatını yaşam sevincini çok kötü etkiler. Bizi kaçınılmaz tehlikeye sürükleye bal akıntısı da insanın bu dünyadaki sorumlulukların yerine getirmesi ve girişkenliğine büyük ölçüde sekte vurur. Eğer peygamberimizin söylediği gibi bu düna ahiretin tarlası ise bizler bu dünya da ahiretimiz için bir şeyler ekip biçmemiz bu dünya da olacaktır. Hiç bir yaşama sevinci olmayan, iğrenç ve zindan olan dünya da insanın sorumluluklarını dengeli ve sağlıklı bir şekilde yapabilmesini beklemek ne kadar yerinde olabilir ki. 

Bazı Hristiyanlar geçmişte dünya hayatının geçiciliği ve ahirete verdiği değeri göstermek amacıyla dünya ya ve dünyadaki nimetlere zerre kadar değer vermemiş dünyanın hazlarından uzak durmuş hatta kendilerine eziyet veren uygulamalara yönelmişler. Yahudiler ise tam tersine nerdeyse ahireti unutarak tamamen dünyaya dalmışlardır. Bunu da bazı aydın Müslümanlar günümüzde ki bazı Müslümanların ahireti unutup dünyaya aşırı bağlanmaların(dünyevileşmelerini) Yahudileşme temayülü olarak görmelerine sebep olmuştur.                                                                                                                                                            

Bu dünya bizim için sorumlu olduğumuz bir emanettir. Sosyal medyada ismini hatırlamadığım Türkiyeli profesör ahirete inanan bir kişinin her işini ahiret mutluluğu için yaptığından dolayı dünyada mutlu da olamayacağını dünyanın güzelleşmesi ve gelişimi için bir şeyler de yapmayacağını ifade eden sözler sarf etmişti. Allaha ve ahirete inanan bir müminin dünyayı mamur haline getirmek için sorumluluk sahası en yakınından başlayarak tüm dünyadır. Müslüman gerek sanayi ve teknolojide, gerek bilim de gerek se sosyal hayat ve haklarda dünyanın en ileri medeniyetinin oluşması için çaba harcar. Bu medeniyetin oluşması yolunda maneviyatı ahlaki sorumluluklarını ve de kendisini ve alemi var eden Rabbini unutmadan ilerlemeyi gaye edinir. Bunları göz ardı eden medeniyet insanlığa adalet merhamet le dolu bir dünya inşa edemez. Bu gün dünyaya egemen olan batı medeniyetinde olduğu gibi dünyanın bir kısmını mutlu ettiğini düşünürken diğer kısmını ezer sömürür hatta felaketinden haz alabilir.                                                                                                                                                                

Bu dünya rahmetli Cahit Zarifoğlu’nun dediği gibi geçici bir süre ekip biçeceğimiz sonrada mutlak surette göçüp gideceğimiz bir yerdir. Bu dünyaya ne hiç ölmeyeceğiz gibi hırsla bağlanıp sadece kendimiz için yaşayıp; zevk ve sefahat hayatı yaşayacağımız bir yer(sadece kendi zevk ve eğlence için yaşayanlar bencil ve de muhtaçların hakkına tecavüz etmiş sayılır) Ne de tiksinerek ve bunalımlı bir şekilde yaşayacağımız yerdir.