Pazar günü öğleden sonra, savaş kıyafetlerinin altına hardal rengi bir kazak giymiş olan Aaron Bushnell, Washington, D.C.'deki İsrail Büyükelçiliği'ne doğru yürüyordu. Binaya yaklaşırken kendini şöyle kaydediyordu: "Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri'nde görev yapıyorum ve soykırıma daha fazla ortak olmayı reddediyorum. Aşırı-radikal bir protesto eylemine girişmek üzereyim, ancak Filistin'deki insanların zalimler yüzünden çektikleri acılarla kıyaslandığında bu hiç de aşırı değil. Yönetici sınıfımızın normalleştirdiği şey de budur."
Çekime devam etmek için telefonunu yere bıraktıktan sonra su şişesindeki yanıcı sıvıyı üzerine döktü, kamuflaj şapkasını taktı ve ateşi tutuşturmak için bir çakmak kullandı. Daha sonra aynı gün hastanede yaralarına yenik düştü. Yirmi beş yaşındaydı.
[…]
Bir Amerikalı için kendini yakmak ne anlama geliyor?
Vietnam Savaşı'ndan bu yana, Amerikalılar iklim değişikliğine dikkat çekmek için, avukat ve çevreci David Buckel 'in 2018'de Brooklyn'de ve iklim aktivisti Wynn Bruce'un 2022 Dünya Günü'nde Yüksek Mahkeme merdivenlerinde yaptığı gibi, bu intihar biçimiyle öldüler. Hepimiz gibi, bu adamlar da iklim değişikliğinin yıkıcı tehdidini bilen, gezegendeki insan nüfusunu koruma ihtiyacına sözde hizmet eden, ancak harekete geçmeyen bir dünyada yaşıyorlardı. Buckel, Prospect Park'ta kendini yakmadan önce çeşitli medya kuruluşlarına gönderdiği bir e-postada, "Başkalarına yardım etmek için kendi hayatlarını yönlendiren pek çok kişi, yardımlarına ihtiyaç duyulmasına neden olan şeyi değiştirmediklerini fark ederler" diye yazdı.
[…]
Aaron Bushnell hakkında çok az şey biliyoruz. Facebook sayfasından Gazze'deki savaşı takip ettiği ve Filistin kökenli bir Amerikalı olan Michigan Demokrat Kongre üyesi Rashida Tlaib'e hayranlık duyduğu anlaşılıyor. Bushnell'in, mevcut çatışmada İsraillilerden çok Filistinlilere sempati duyan otuz yaşın altındaki Amerikalılar kuşağına mensup olduğunu biliyoruz. Belki de Buckel gibi o da kendisi gibi düşünen ama çaresizliği sürekli hatırlatılan insanlarla çevriliydi. Muhtemelen Kasım ayında yirmi iki Demokrat'ın Cumhuriyetçiler Meclisi'nde Tlaib'in antisemitik olduğu iddia edilen sözleri nedeniyle kınanmasına katılmasını izlemişti; oysa işgal altındaki Batı Şeria'da ailesi olan Tlaib, sorunlarının İsrail halkıyla değil hükümetiyle olduğunu vurgulamaya özen göstermişti. Bushnell için bugün dünyanın en acil meselesi olan Gazze'deki Filistinlilerin katledilmesi konusunda çok az farklılık gösteren iki yaşlı adam arasındaki Başkanlık yarışını izliyordu. Bushnell'in gerçek bir seçeneği yoksa oy kullanma hakkına sahip olmasının ne önemi vardı? Ordu mensubu olması işleri daha da kötüleştiriyordu. Facebook'taki son mesajı şöyleydi: "Birçoğumuz kendimize şunu sormayı severiz: 'Kölelik döneminde yaşasaydım ne yapardım? Ya da Jim Crow Güney'inde? Ya da apartheid? Ülkem soykırım yapıyor olsaydı ne yapardım? Cevap şu ki, bunu yapıyorsunuz. Hem de şu anda." (Bushnell'in son protesto eylemini canlı yayınlamayı planladığı Twitch sayfasına bir bağlantı içeren mesaj artık görünmüyor).
Bushnell, birikimlerini Filistinli Çocuklara Yardım Fonu'na bıraktığı bir vasiyetname yazdı. Belki de Kaliforniya'daki federal mahkemede, Biden Yönetiminin Gazze'ye yönelik İsrail saldırılarına yardım etmeye devam etmesini engellemek amacıyla Uluslararası Filistinli Çocuklar için Savunma tarafından açılan davanın duruşmasını izlemiştir. Belki de ABD hükümetinin, yardımın soykırım amaçlı kullanıldığı gösterilebilse bile, vatandaşların hükümetin askeri yardım sağlamasını durdurması için yasal bir yol olmadığını savunduğunu gördü. Birkaç gün sonra davanın yargıcı Jeffrey White, hukuk sisteminin gerçekten de hiçbir şey yapamayacağını söyledi. White kararında, "Bu mahkeme, davalılardan Gazze'deki Filistinlilere yönelik askeri kuşatmaya verdikleri aralıksız desteğin sonuçlarını incelemelerini talep etmektedir" diye yazdı. Federal yargıç bile kendini çaresiz hissetti.
Bushnell belki de Güney Afrika'nın Uluslararası Adalet Divanı'nda İsrail'e karşı açtığı davanın duruşmalarını izlemiş ya da okumuştu. Belki de modası geçtikçe tanıdık hale gelen vahşet sıralamasını dinledi: öldürülen binlerce kadın ve çocuk, yoğun açlık çeken Gazzelilerin ezici çoğunluğu. Bu mahkeme İsrail'e Filistinli sivilleri korumak için acil önlemler almasını emretti. İsrail kararı görmezden geldi ve ABD ateşkes çağrısında bulunan kararları veto etti ve başka bir I.C.J. davasında mahkemenin İsrail'e Batı Şeria ve Gazze'deki işgalini sona erdirme emri vermemesi gerektiğini savundu. Bushnell'in hayatı pahasına korumaya yemin ettiği bu hükümet, ABD'nin hazırlanmasında kilit rol oynadığı Soykırım Sözleşmesi gibi yasalar da dahil olmak üzere uluslararası hukuku uygulamak için oluşturulan mekanizmaları altüst etti. Bushnell'in kendini yakma eylemini dikkatlice planladığını biliyoruz. Son düzenlemeleri yaptı. Medya ile temasa geçti. Eylem günü, kendini bir amaç uğruna taşıdı. Hareketleri prova edilmiş gibiydi. Belki de protestosunun ahlaki bir uyuşukluğa düşmüş bir ülkeyi uyandıracağını hayal ediyordu.
[…] Dalai Lama, bunu bir şiddetsizlik biçimi olarak nitelendirdi. Şiddetsizlik pasiflikle karıştırılmamalıdır: bir protesto biçimi olarak şiddetsizlik şiddeti açığa çıkaran bir uygulamadır.
Filozof Judith Butler şiddetsizliğin tek başına hareket eden bir kişi tarafından üstlenilemeyeceğini savunmuştur. Bu, politik bir eylem olarak şiddetsizlik için de geçerlidir - değişimi gerçekleştirmeyi amaçlayan, umuda dayalı bir eylem. Kendini yakma şiddetsiz bir umutsuzluk eylemidir.
Masha Gessen, New York Şehir Üniversitesi Craig Newmark Gazetecilik Yüksek Lisans Okulu'nda seçkin bir profesördür.
YDH
