Kendilerini davalarına vakfetmiş insanlar yeryüzüne inmiş melekler gibidir. Sadece biraz kalacakları dünya hayatını sahiplenmeyip, odalarında kiracı hüviyetlerini kaybetmeyip, anlarını, zamanlarını dolu dolu yaşayan Bedir’e inen melekler gibi…
Onlar yaptıkları amel ve çalışmalarını kışlık giyecek gibi sıkıca giyinirler üzerlerine; hiçbir soğuk işlemesin, dokunmasın, sarsmasın diye.
Gözlerinin buğusu, alın kırışıklıkları ve de endişeleri Rahmanın ayetleri gibi nakış nakıştır
Yumulan göz kapaklarına melekler şahadet eder en karanlık gece semalarında.
Kaygının eyleme, duruşun anlama yol alması gibidir eylemleri.
Gördükleri amelleri çabucak Rablerine iletmekte acele eden melekler çok sever onları.
Yaşamlarını anlamlandırmakta zayıf kalmış, yorgun ve de yenilmiş insanlar heves eder onlara.
Hayatın anlamını yanlış sözcüklerde arayanlara çarparlar arada, bu çarpışmanın şiddetinden çıkan ciddi soru işaretleri ortaya cevap olarak sunulur taraflara. Kendine gelmek için sunulan bir yudum su olurlar muhataplara.
İçlerine “Ne yapmalı?” sorusunu soranlar onları gördüklerinde bir cevap olarak alırlar hafzalalarına.
Çok severler ümmeti, yetimleri, kendilerine imtihan olarak sunulmuş coğrafyalarını.
Artıkça çoğalan sevmelere salma adına; duramazlar yerlerinde; dua olurlar, fikir olurlar, eylem olup çoğaltırlar sermayelerini.
İyi ki vardırlar, iyi ki görünürler boş kalabalıklarda.
Anlamdırlar, anlatımdırlar, cevaptırlar pervasızca akıp giden zamana.