Olmamalı...
Dostlar arasındaki tartışmalar sadece "o daha iyi olsun" yönünde olmalı.
Sinirliydim, yanlış anladım, böyle demek istemedim, çok kızmıştım, türü mazeretler dostluğun lügatinde asla yer alamayacak kelimeler.
Bu kelimeleri ağzına alan, alabilen kimseler dostluğun kadrini bilemeyen, en kötüsü de bilemeyecek kimselerdir.
Bahane arayandır dostluk. Nasıl yardımcı olabilir, nasıl daha iyi olabilir, nasıl dost kalabilirin bahanesini arayan, yokluğunun hayalini bile kuramayandır.
Sezmektir dostluk. İncinmiş yüreğin sızısını, kötü gelen sesin burukluğunu, olan ama söylenemeyen şeylerin varlığını sezmektir. Kelimeleriyle dokunup, belli etmeden anlamaya çalışıp, şifalı cümleler kurmaktır.
Dosta acı söz çıkmaz, çıkamaz çünkü. Dostluğun yeri yürektir. Oradaki sevgiden beslenir, oradaki sığınakta korunur en şiddetli fırtınalardan. Dışarıların gürültüsünden, kıyıcılığından oranın sığ limanına sığınır dostluk. Sevgi ellerinden tutar dostluğun, gözlerine bakar, ağrısına ağrır, sızısına sızlar, gözyaşlarını silip, onunla birlikte ağlar.
Ne diyordu şair: Herkesle gülünür fakat çilelim, ağlanmaz herkesle…
Sevgi dedikte, işte odur dostluğu besleyen. Ama sevgi sadece her şey değildir. Ne tuhaf değil mi?
Sevgi, tek başına yetmeyen bir endamdır.
Bir arkadaşım vardı. Eşinden ayrılmıştı. Çok seviyorduk, demişti, ama geçinemedik. Boşanmışlardı. Bunu söylerken gözüme bile bakamamıştı üstelik.
Sevgileri boşanmalarına engel olamamış, başa çıkamamıştı. Anlaşamamışlardı. Sevgi anlaşmalarına yetmemişti. Sevgisiz hiçbir şey olmaz ama tek başına da yeterli değildir. Belki de fedakârlık, kendi nefsini ona tercih etmek ve isar ahlakıyla tamamlanmalı. Fedakârlığın olmadığı sevgi, eskilerin deyimiyle; kuru gürültüdür. İspat ister yani, emek, zahmet, katlanmak…
Ya da şöyle diyelim:
Platonik bir aşk değildir dostluk, ilgi ister.
Dostluk meraktır, arayıp sormaktır, endişedir, iyiye yormaktır.
Nasılsın? demektir.
Aç mısın? demektir.
Yüreğin nasıl? demektir.
Neren ağrıyor? demektir.
Benimkini al, demektir.
Canın sağ olsun, demektir ve hepsinden önemlisi bunları yürekten söylemektir.
Özledim diyememektir belki, ama bunu hissettirmek, söyleyemediklerini, duygularını; içine sığmayan ama anlatmadığın duygularını hal diliyle sezdirmek, bildirdirmek, çok acayip belli etmektir.
İçer misin? demek değildir dostluk; bir tane daha iç demektir.
Yer misin? demek değildir dostluk; birlikte yiyelim demektir.
Evet, en çok da "birlikte" demektir dostluk. Birlikte üzülmek, sevinmek, yürekleri yoran yorgunluklara birlikte katlanmaktır. Birlikte kurtulmaktır. Tek kişilik kurtuluşların sevdalısı değil, acı da olsa birlikte varılan yoldaşlıktır dostluk.
Yürekte olandır ama oraya sığmayan, orada kalamayan, belli edilendir. Hissettirendir. Yaşanandır.
Dostluğun eli sıcacıktır, bakışları içtendir, sarılmaları kocamandır, yalnızlıkları birliktedir. Kalabalıklardan birlikteliklerine çekilip, beraber konuşulan, en çok da susulan şeylerdir. Evet, konuşacak bir yığın insan varken etrafında birlikte susabilecek insan sayısıdır dostluk. Sıkılmaksızın, sessizce varılan muhabbettir.
Özlemektir dostluk, dayanamamaktır. Varmak, bulmak, tamamlamaktır.
Küçücük avuç içlerine sığdırılan dualarda bir isim olabilmektir dostluk. Gece yarısı teheccüdlerine sebep olmaktır, akla getirilmesine bile gerek kalmadan oraya gelen, hem de yürekten kopup gelen muhabbet dolu fısıltıdır dostluk.
Dostluk; haldaşlıktır, gardaşlıktır, sırdaşlıktır, yoldaşlıktır…
Yahu dostluk anlatılmaz, yazılamaz da; yaşanır yürekte, yürekten, yüreklice...