Ya biz gittikçe bu dünyadan ve insanlardan uzaklaşıyoruz, ya da dünya ve insanlar bizlerden...
Dünyanın çivisi çıktı derlerdi eskiden. Öyle hadiselerle karşılaşıyoruz ki, bizde benzer cümleler kurmak istiyoruz. Ama sözlerle düzelmiyor hiçbir şey. Söylem yetersiz kalıyor artık, nasihat kar etmiyor. Düne ait öğütler bugünün insanının katı yüreğine işlemiyor. Yeni bir dil inşa etmemiz gerekiyor. Aksi halde bütün bu olanları açıklanamaz, mantığa, akla, izana ters şeyler olarak tanımlayıp geçeceğiz.
İnsanların adeta akıllarını bir kenara bıraktığı, yüreklerini terk ettiği bir devirde onlara akla uygun, gönle hitap eden bir tarzda yaklaşamıyoruz. Her şey kendi karakterinden uzaklaşmış, tabiatına en uzak, en zıt yerlere taşınmış durumda.
Hayattan bahsediyor birileri, insanca yaşamaktan, erdemden, faziletten. Kimse anlamıyor. Ruhtan, madde ötesinden, cennetten, cezadan ve mahkemeden söz açıyoruz. Arkalarını dönüyorlar bize.
Hikmetten uzak bir ilim öğretildi yıllarca. Şimdi ilimden uzak bir bilim konuşuyor ekranlarda. Hakikatin peşine düşenler azaldı. Sahte doğruların çevresi kalabalıklaştı. Gerçek can çekişmekte…
Dünyada muktedir olmayı, gücü elinde bulundurmayı, sonsuz mutluluğun anahtarı sananlar ne çok aldanıyorlar. Dünyada mutluluğu elde etmek için başkalarının hayatlarından çalanlar ansızın gelecek olan ölümü ne çok göz ardı ediyorlar.
Dünya hırsıyla malına mal katanlar, hırslarından akan salyalar etrafa dağılmasın diye bakraç bağlıyorlar çenelerine.
Sandıklar dolusu altını olanların küçük bir kaybı gündem olurken, hiçbir şeyi olmayanların büyük kayıpları söze bile gelmiyor. Oysa canından başka hiçbir şeyi olmayanın kaybedecek neyi olabilirdi ki? Ama canın kıymeti yoktu artık para kadar. Petrol kralları masumların üzerine inşa ederdi gökdelenlerini.
Sofrası zengin olanlar fakirlerin ekmeğine de göz dikiyorlar şimdi. Önünde bonfile-biftek olanlar, yiyecek ekmeği olmayanların lokmalarını da diziyorlar iştahla boğazlarına. Başka nasıl zengin olabilirlerdi ki?
Her şeyi bildiğini zannedenler, başka kimsenin bir şey bilmediği düşüncesi üzerinden büyütüyorlar kibirlerini. Hiçbir şey bilmediğini düşünenler, bilmemeyi kanıksamış olduklarından yadırgamıyorlar cahilliklerini.
Elinde silah olan fikirsizler, azıcık fikir sahibi olanlara karşı kin besliyorlar kaba ruhlarında. Fikri olanlar ise eğiliyorlar elinde silah olanların önünde korkudan.
Yaşamaya fırsat bulanlar, ne kadar değersiz ama bir o kadar parıltılı şeyi varsa dünyanın, onlara kaptırıyorlar tüm imkanlarını. Yaşamaya fırsat bulamayanlar, içlerindeki karanlığı büyüttükçe büyütüyorlar, göremiyorlar sahip olduklarını.
Anlamlandırmakta zorlanıyoruz tüm bu olanları. Çare bulsak da yetişemiyoruz her birine. Sayımızın ve gücümüzün azlığından şikayet ediyoruz. “Çıldırmış bu insanlar” diyoruz. Yalnız olduğumuzu düşünüyoruz. “Ama olsun” diyoruz, hakikatin izinde yürümeye devam ediyoruz.