Bütün bu kötücül söylemleri ve ayrıştırıcı dili niçin kullanmaya devam ediyoruz? Bir daha asla birbirimize söyleyecek sözümüz kalmasın mı istiyoruz?
Bir daha aynı suda temizlenme, aynı havayı teneffüs etme, aynı güneşin altında ısınma ihtimalimiz kalmasın diye mi yapıyoruz tüm bu yaptıklarımızı?
Yapıp ettiklerimizin mantık çerçevesinde bir izahı, anlamlandırılabilecek bir yanı var mı?
Neden biz bize yetemez olduk?
Neden kendimizden yana kayırdıklarımıza yaranmaya çalışırken bizim olanı kaybetmeyi göze alır hale geldik?
Neden onca kötülüğü savmak yerine, hayal ürünü korku senaryolarının ihtimalleri içinde kayboluyoruz?
Neden düne kadar aramıza giremeyen bu uzaklıkların nereden geldiğini, bizi nasıl düşmanlaştırdığını önemsemiyoruz?
Neden sözlerimizi yarıştırmak için canhıraş bir gayret içindeyken, birbirimizi anlamak için bu kadar gayretsiziz?
Neden sözlerimiz öne çıksın diye çırpınırken, söylemlerimizin ne anlama geldiğini, kimlere değdiğini, kimleri yaraladığını unutur olduk?
Neden sözlerinde bir tür silah olduğunu, yaralayabildiğini, öldürebildiğini görmez olduk?
Tüm bu gürültü ve kavganın, başkalarına değil, yine bize zarar verdiğini, bize “biz” olmayı unutturduğunu anlamak istemiyoruz.
Bu bir kâbus mu? Peki bir sonu yok mu?
Birbirimizi yeniden eskiden olduğu gibi hatırlayacak mıyız?
Kardeş olduğumuz, tek bir millet olduğumuz, birbirimizin dertleriyle dertlenip sevinçlerimize ortak olduğumuz günlerin hasretiyle mi yanıp tutuşacağız yoksa?
Yoksa millileşme diye diye bölünmeye, her bir parçamızı bir diğer parçamızın karşısına rakip olarak çıkarmaya devam mı edeceğiz?
Birbirimizden bu kadar kolay mı vazgeçeceğiz?
Peki bunu nasıl tersine çevireceğiz?
Bu kayıtsızlıktan nasıl kurtulacağız?
Yapıp ettiklerimizin asırlara kök salmış kültürümüzü, kardeşlik zeminimizi sarstığının, küçük sarsıntıların büyük depremlerin habercisi olduğunun farkında değil miyiz?
Birlikte yürüdüğümüz yolların, ortak kaderimizin ve birbirimize olan ihtiyacımızın farkına varmayacak mıyız?
Bitmek bilmeyen bir iştahla kemirdiğimiz hakikatin, gerçekte fırtınalardan yorgun düşmüş gövdemiz olduğunu ne zaman anlayacağız?
Ne zaman doğru ve ortak dertlerimize döneceğiz yüzümüzü?
Ne zaman anlayacağız sağlam iplerle birbirimize bağlı olduğumuzu?
Bugüne kadar hep aynı uçurumlara yuvarlanmışken, şimdi ayrı tepelerde intiharı mı düşüneceğiz?
Bugüne kadar aynı ateşlerde yanmışken, şimdi birbirimizin yangını mı olacağız?
Bütün bunları kendimize neden yapıyoruz?
Kendimizi bu apaçık cinnetin kollarına bırakmak için neden bu kadar gönüllü davranıyoruz?
Toplumumuzun kardeşliği adına hiçbir şey yapmazken, ayrıştırmak için neden birbirimizle yarışıyoruz?
Kendi hatalarını aklayabilen varsa, bir adım öne çıksın ve aklasın bizim de hatalarımızı ışığıyla!
Işık karanlığa galip gelecek, bunda kuşku yok! Lakin bu ölümcül hataları engelleyemezsek, korkarım o ışığı yayan el bizim elimiz olmayacak.
Allah, kurşundan bir bina gibi, Kendi yolunda saf saf savaşanları sever. Allah, yoldan sapmış bir topluluğa asla rehberliğini bahşetmez. (Saff Suresi 4-5)