Kudüs...
Ey Kudüs...
Ey yerin göğe en yakın olduğu şehir!
Ey gökte yaratılıp yere indirilmiş şehir! İzlerin ne kadar da derin.
İbrahim, İshak, Yakup, Yusuf, İsa, ve Muhammed...
Hepsi bir iz taşıyor senden, hepsinde acı tatlı hatıraların var.
Toprağın kanla sulandığı için mi, yoksa uğradığın ihanetlere ağladığın için mi böyle nemli?
Hep senin toprağını sulasa da en acılı gözyaşları, direnenlerin olmuştu Meryem gibi, Zekeriya gibi.
Şimdi üzerinde yeni Ebreheler dolaşırken, senin acını yüreğimizde çok daha derin hissetmemiz gerekirken, dilimize bile almaz olduk adını. Yüreğimizde taşımaz olduk davanı.
Yeniden Ebabil olup yağmamız gerekirdi taşlarla zalimin üstüne. Yazık ki, suskunluktan başka bir şey dökülmüyor şimdi dilimizden.
Gündemimizi sen belirlemiyorsun artık. Suni gündemler oluşturduk kendimize.
Kendi çıkarlarımızı senin/ümmetin çıkarlarının önüne koyduk. Bilmem ki bu zincire vurulmuş aklımızı, bu kirlenmiş vicdanımızı nasıl temizleriz!
Oysa biz, sapanlara taşları değil, umudu sıkıştırmak istiyorduk. Fırlatmak istiyorduk meydanlarına.
Yeniden özgürlük şarkıları söylensin ve yeniden çocuklarını özgürce sevebilelim diye…
Ey Kudüs! Kaldırırsa ancak bir vahdet kaldırır bizi yeniden ayağa. Seninle başlayacak olan, inkardan arınmış, direnişi kuşanmış bir vahdet.
Şimdi dilimizde bunun duası var;
Vahdet ver Allah’ım! Vahdet ver Allah’ım! Vahdet ver Allah’ım!
Duadan başka bir şey yapmamanın mahcubiyetiyle daha fazla yazamıyor ve söyleyemediklerim için sadece üç nokta koyuyorum...