Kırık bir kalemin kurşunuyla öldüm ben..
Kalemi kıranın hükmüyle öldüm ben. Aşına artık ölüm canıma, bilmem ölümün kaç rengiyle yazgılandım ben.
Bir haftanın baş gününde, ayların kasımında toprağım bildiğim toprağında, varlığını sayıklarken öldüm ben.
Hayalinle bezenmiş sokaklarında gezerken, hangi köşebaşından karşıma çıkacaksın diye beklerken,
İçimdeki kelebekleri bir hizaya çizemezken yokluğunda öldüm ben…
Sana kavuşmayı beklerken Azrailim mi oldun sen…
Sevgili, seninle Azrail de sevilirdi, kanatlarının arasına sarsaydın beni ölümde güzelleşirdi.
Kimseler kınamasın leylanın sokaklarında dolanıp duvarlarına sürünen mecnunu..
Leylasını kaybeden mecnun arayışını kimse sorgulamasın.
Sevgilinin varlığına adanmış bir varlığı,
öldüğün yerde ölmek isterim diyen bir canı,
sevgilinin olduğu yere ait olmak istemeyi kimse yargılamasın..
Kimse hüküm biçmesin Aşka..
Bilmediğinin yorumcusu, anlamadığının konuşanı olmasın.
Mazurdur aşka düşen
Sormasın kimse nasıl sevdiğimi.
Benim gözümden göremeyen kimse gücendirmesin sevdiğimi
Yüreği aşka denk düşmeyen kimse bilmesin bu şiiri.
Kalbim sakla beni..
Bilmediğim bir çölün bedevisiyim ben. Gördüğüm sahranın susuzluğunda, kendimden gurbetteyim ben. Gözlerim kenetlendi göklere, yağmurlar dindirmiyor sızımı..
İlahi, üzerimde uçan bu kuşlar Ebabil olmalı
Her biri ateşten bir kor taşıyor yüreğime.
Taşlanarak ölüyorum işte, bir zemzem kuyusuna adadığım kalbimle.
Bir Anka kanadı dokunmalı artık dualarıma.
Canım canının attığı yerde atar diyen bir yüreğe salık vermek tartılmamalı mizanda.
Hiçbir can sınanmamalı bu fermanla.
Bu kadar sevmek bir insan kuluna ait olmamalı. Herbir kıvılcımdan naatlar oluşmamalı sevdiğine dair. Gülbahçesine dönüşmeyecek hiçbir ateş böyle kıvrım kıvrım yakmamalı.
Ey nefesimin son sedası
Ey ibrahim’in, Musa’nın, İsa’nın, Muhammed’in Rabbi bu Adem kızını yüreğiyle sınama gayri..