Sen Bir Kalpte Mevtasın Artık…

Say ki ;
Hayatta değilsin… 
Kaydın düşülmüş, yoklama defterinden silinmiş ismin. Başka bir hayatın misafirisin artık. Tayin edildin, tezkeren verildi bitti.. 

Bitti işte.. 
Seni görmeye alışmış gözler yaşlı Sensizliğine bak hayatın. Hayata bıraktığın gamlı gönüllerin yazgısında olmaklığına bak. 
Ne denli sahiplendin hayatın kollarındayken sensizliğinle bıraktıklarını. Ne kadar yürüyüp nerede durup kaldın. 

Nerde vazgeçmiştin de gitmeyi kaderin yaptın…

Ölümleri anlayamıyorum ben…
Sanki bindiği vagona yetişememişimde arkasından koşsam yetişecekmişim gibi…
Ayrılıkları anlayamıyorum ben…
Sanki buradayım deyip bir yerden çıkacakmış gibi…

İçimizdeki kabristanlarımızla yaşıyoruz kimimiz, bir tarafımız da hala yaşayan gömdüklerimiz diğer tarafımızda yaşamasa da gömemediklerimiz… 

Yaşıyor olmanın şahitliği nedir?

Tutunamadığın bir hayatı ne kadar yaşayabilirsin. 
İçinde olmadığımız hayatlarımız var bizim bilmeden duymadan görmeden yaşamaya çalıştığımız. Kendimizi erteleyerek yaşadığımız. 

Bu “hayatta değil” olmanın delili düşmek midir bilemedim…

Yürekten düşmek, gözden düşmek, ele ayağa düşmek, dile düşmek… 
Hele bir kere de düştün mü sevdiğinin bahtından işte o zaman dünya sana dar. Varlığın yokluğuna yakın. Sen bir kalpte mevtasın artık… 
Kaç ölüm yaşamıştır canın…

Kaç kalbin mezarlığındasın?

Yaşadığın yürek, dokunduğun hayat kadar yaşamdasın. Kaç gönülün içine girebilmişsen o kadar hayatdarsın. 

Seni bilmeyende hükmü yok yaşamının!

Yaşadığın kadar değil bilindiğin kadar dokunduğun kadarsın… 

Bir öncesi ve bir sonrası var hayatın. Bundan öncesi ve sonrası dediğin, hayatını tam da ummadığın yerinden çatlatıp içinden senin de bilmediğin bir sen çıkartan bir yanı var bu yaşamın. 
Erteleyip ötelendikçe, bilmeyip görmedikçe, duymayıp öğrenmedikçe, koridorlarında kaybolduğumuz bir anaforun içinde öylece aynı döngüde kalakalırız da geçekler bir rüyadan uyanır gibi çıkınca karşımıza toslamamak için hangi manevra kurtarırsa bizi tüm gücümüzle o hamleyi yapmak isteriz yaa… yada bazen kaçınılmazdır da en az zayiatla artık bitsin isteriz ya… İşte hayatın köprüsünden geçmekte böyle bir şeydir bazılarımız için.
Ve işte kendinden doğduğun yerde tam da burasıdır. Kendi doğum sancını çekip kendini doğurduğun yer…
Ve ölüm neye gebeyse onu doğurur hayata…  

Ve şimdi sen sor ki; hayatın neresindesin…