Tüm Havvalar ve Züleyhalar Adına ..

Havva ne denli sevmişse Adem’ini, Züleyha nasıl düşmüşse Yusuf’unun aşkına

O denli bir yürekle sevdim bende Ademimi..

İşte öylece düştüm Züleyha’nın yangınına, eskimeyen bir aşkla…

Ezelden var oluşumla kadın yaratılmışlığımın en masum ve zarif notasıyla, eğe kemiğinden olmaklığımın en kırılgan yanıyla sevdim..

Tüm sevmeler böylesine candandır ve masumcadır zannıyla, tüm sevmeler adına sevdi kalbim ademini..

Öğrendim ki..

Habil kadar Kabil de Adem oğluydu

Kırılmıyorum küsmüyorum..

İnsan en çok da nisyanından uyarılmıştı,

Unutandı..

Gücenmiyorum..

Madem,

Her aşık kadının kalbi Züleyhadır

Madem Ademine adanmak Havvacadır

O zaman tüm Havvalar ve Züleyhalar adına

Tüm sevmiş kırılmış beklemiş kadınların yazgısıyla yazıyorum..

Ben bir Havva kızı..

Bahtıma yazılmamış bir aşkın Züleyhası..

Aşkın sınanan tarafındayım.

Sandım ki, Dünyam Ademimden ibarettir.

Adem ki ; aydınlığımın adı, gözlerimin parıltısı, ruhumun muştusu, yüreği yüreğime denk düşen manam.. Derin bir dinginlik yüzünde, sesi su şırıltısı önce canıma sonra kulağıma, gözleri deniz çölü serin ve yakıcı.. Canından canımı saran yuva sıcaklığı..  Şelaler coşardı bakışlarının kalbime dokunduğu yerde yaseminler kokusunu geceye salardı.. Ben küçülürdüm kollarının arasında, bağrına basardın canımı. Dudakların yüreğimin başından öperdi, mübarek bir tılsım gibi değerdi nefesin nefesime, kalbim sessizce ürperirdi, yıldızlara dolanırdı tüm söylenmemiş sözler..

Ey kalp atışım, aşkım, varlığım, adanmışlığım..

Uzağında kalmak huzursuzluğumun huysuzluğumun adı..

Hasaret ki yüreğimin hasret kalışı, yokluğun hüznüm, gurbetim, karalıkta kalışlarımdı..

Susuzluğum gibi sevdiğim varlığımın zemzemi

Çok sevdim.. Ne çok sevdim..

Ah yüreğim…

Züleyha yanıma baktım, kırgındım..

İncitilmiş örselenmiş zedelenmiş benliğime baktım..

Sevmişliğine kavuşamamışlığını yakıştıramayan yanımın acıyla kırışan yüzünü,  çaresizliğiyle kaplanan kalbini seyrettim.

Ademimin ardından baktım..

Varlığım nasılda yitirivermişti ışığını, yârin bakışları değmeğince gözlerime güneş hep gurupta kaldı.

Kalbim nasıl da eksikti..

Sonra döndüm yaratılmışlığıma baktım.

Ve döndüm

Züleyha’nın kalbinden seyrettim kendimi..

Ey Züleyha ey Havva kızı, desene Yusuf’un aşkından mı Züleyha’sın sen ?

Yoksa kendini seyrettiğin aynanın adımıydı Yusuf?

Aşkın “Ah” nağmesiydi aslında bütün sır..

Madem ki mayamız aşktandı

Karanlık aralanınca ziya, gölgeden sıyrılınca asıl çıkardı.

Ve madem

Züleyha, kırınca tüm içinde taptıklarını, kırınca içindeki putlarını, kırılınca ben dediği yerden, kalbi görünce aşkın sahibinin Yusuf olmadığını; Züleyha’laştı. 

Ve ben Ademini özleyen bir kadın yüreğiyle,

Züleyha kalbi taşıyan tüm Havva kızları adına bir kez daha aşkımla sınandığım yerden yeni bir benle doğarak aydınlanmayı ayağa kalkıp içimdeki tüm karanlıklarımı engellerimi takıntılarımı kalıplarımı, aldanmışlıklarımı, inanmışlıklarımı, bağlanmışlıklarımı, bağımlılıklarımı çözüyorum

Ve ey Aşkın sahibi..

Aşkımı da kalbimi de sana emanet ediyorum…

Teslimiyet tahtına oturt yüreğimi..