Yerler, yollar, yıllar geçti.
Aramıza zaman girdi Mirim..
Birbirimizi bilecek kadar yakın, tanımayacak kadar uzağız…
Zaman geçti üstümüzden,
Bir alem geçti..
Biz geçtik, haberli yada habersizdik.
Birbirimizden geçtik…
İçimizde geçitler var Mirim,
Bize çıkan geçitler.. Sadece bizim bildiğimiz.
Zaman değişti Mirim,
yollarda değişti..
Hani beraber kaybolduğumuz yollar vardı ya, Her defasında bize çıkan…
Sahi, değişti mi onlarda?
Zaman bu ya işte;
Yerinde duramayan haylaz çocuk.
Biraz tatlı, biraz acı, şimdilerde buruk.
Şöyle kıssam sesini diyorum bazen,
Hatıraların
Sıkıca sarışın düşüyor bedenime, hafif utangaç, şımarıyorum.
Öyle ablak ablak sırıtırken buluyorum kendimi.
Yani, zaman benimle dalga geçecek kadar büyüttü beni.
Kızıyorum Mirim zamana…
Mekansız bıraktı bizi.
Aşına olduğum bakışlar tanıdık değil artık
Gülüşün, hayalime takılı kalmasa hiç duymayacağım sesini..
Zaman geçti üzerimizden Mirim
Bu zamana yazılmamış gibiyiz…
Yine de Mirim biliyor musun, içimize sinen kokular kalıyor zamanda
İçim sen kokuyor..
Gözlerinin parıltısını alan o küçük kavun burada yoksa da hala aynı kokuyor.
Arap yasemini dikmişler bizim bahçeye
Zamanın öncesinden bugüne yayılıyor kokusuyla, her akşam yeniden başlıyor mırıldanmaya
İlahi Umut işte…
Yani Mirim zaman değil geçen,
Zaman değil değiştiren, eskiten.
Zihnimizden geçmiyor hatıraları hükmü, mıhlanıp kalıyor zaman bazı anlara,
Asılı kalıyor boynunda bekleyenin…
Saklasak da, sussak da hani demeden olmayacak,
Zaman geçmiyor da, biz geçiyoruz Mirim…
Geçiyoruz bizden, geçiyoruz kendimizden…