Analığın hasretiyle sınanmış kalbim nasılda çırpıyor yorgun kanatlarını…
Nasılda evlat kokuyor bağrımın yanıklığı…
Nasılda böyle sessiz bir sızıyla yutkunuyorum analığımı…
Evlat can...
Dilim susar özlemine de kalbim de susar mı sanırsın
Her gece gözlerinin içine bakmadan hayalimle gözlerimi yumabilirim mi sanırsın. Dualarımı salmadan arşa ve seni bana emanet eden Rabbime dönüp yine seni O’na emanet etmeden gönlüm huzur bulur mu sanırsın…
Ey bana analığı İhsan eden Rabbim şahidimsin…
İlahi şefkatinle evlatlarımı sarar gibi canıma sararım tüm körpe canları, umutlarla dualarla selamlarım
Yüreğim duyar, gözüm aydınlanır söyleşirim içimle…
Kelimelerim daha düşmeden sese nidalarımı duyan Kalplerin de Maliki…!
Ne olur bizim hata ve kusurlarımızla evlatlarımızı sınama bizi de evlatlarımızla sınama.
Analık ki canı yanar evladı incinse…
Sen ki Rahmansın Rahimsin Kerimsin
Analık benim rahmetimden bir damla demişsin ve biz o damlacıkla böylesi sever yanar özler olmuşuz. Evlatlarımızı can parçacıklarımızı kendimizce korur esirger olmuşuz. En kıymetlimiz bilmişiz hatta soluklarıyla soluklanıp sıkıntılarıyla kederlenip hastalıklarıyla parelenmiş gülüşlerinde kendimize gelmişiz…
Diyorum ki; Rabbi Rahim’im bildiğim güzel Allah’ım…
Sen bizim kıyamadıklarımıza kıyma… Gözlerimizin önünde onların acısıyla bizi kıvrandırma.. Çaresizliklerimizle bizi savurma...
Sonra susuyorum… hadsizliğimle utanıyorum
Rahman olan Sendin biliyorum. Göremeyen bilemeyen ben…
Bir Karani duası dilimde tüm bilememişliklerimle ve hikmetini görememişliklerimle yine sana yönelip senden seninle seni ve acziyetimi sunarak ben’in hakikatini diliyorum.
Veysel Karani’nin lisanıyla;
İlahi!
Ente Rabbi(Sen benim Rabbimsin); ve enel-abdü ( Ben ise senin kulunum)
Sen Halik(yaratansın); ben mahluk (yaratılanım)
Sen Rezzak(Rızk verensin); ben merzuk (rızık verilenim)
Sen Malik(mülkün sahibisin); ben memlük (sahiblenilenim)
Sen Aziz ; ben zelil (yoksul ve muhtacım)
Sen Mu’ti (verensin); ben sail (isteyen ve dilenenim)
Sen Mucib (duaları kabul eder, gereğini yapansın); ben dai (dua ederek isteyenim)
Sen Şâfi ; ben meriz (hasta olan benim).
Sen Bakî; ben ise faniyim…
Affet.. af ve afiyetinle bağışla, katından gelecek her ihsana muhtacız ikramınla sar bizi
Affımız ki; varlığımızın aslına ihanetinden, kendimize eylediğimiz zülümlerimizden kendimizi bilemeyip kendimize rağmen işlediklerimizden yüklerimizden azatlığımız.
İkramın ki bize hep lütfunla muamele etmen..
Biz kendi bilmeyişlerimizle idrak edemeyişlerimizle bir şeyleri bozmadığımızda, her şeyin tamda olması gerektiği gibi yerli yerinde olduğunu fark edip güzeli ve iyiyi görebilmek senin lütfun..
Sen azizle kıymetlendir şefkatinle ikramınla muamele et iyilikler ve güzelliklerini sun evlatlarımıza
Genişlet sadrımızı ferahlat yüreğimizi aç ferasetimizi.
Verdiğin emanetlerini hakkıyla hakikatiyle dosdoğru teslim edenlerden eyle bizi..!