Yazıyorum..
Densizliğimden dertliyim..
Ben toplu taşımalarda yol alırken gençliğin, görmemeyi yeğlediğim hallerinden kolay sıyrılamıyorum. Takılıp kalıyorum onların hallerinde kendi içime. Yüreğimin sızısını çekiyorum nefes diye. Dudaklarımı birbirine kıtlıyorum burukluğumun sesi duyulmasın gözlerim buğulanmasın diye..
Dilimde ezber ettiğim dualara kapatıyorum gözlerimi:
"Ya Rabbi bu Körpecanlar senin emanetin ve benim elimden, sana aşikar olanı beyan etmekten gayrisi gelmiyor daha çok küçük körpecik, taptazecikler, hepsi öyle güzel ki.. Bizim hatalarımızın yükü hiç yakışmıyor onlara.. Sen koruyup esirgeyensin emanetlerini sana emanet ediyorum bundan gayrini de bilmiyorum" gözümün katlandığınca dilimdekileri çevirip duruyorum….
Yüreğimi çeviremiyorum. Huysuzlaşıyorum, asabi oluyorum, söyleniyorum içimden..
Üzerine evlat hasretini ekip endişeler gömüyorum içime..
Sanığı olduğum davaların yargılayıcısı oluyorum da, savunamıyorum kendimi..
Malum ama bilinmeyen nedenlerin kederlerini yaşıyorum tüm körpecanlar adına…
Zevkle atılmış gibi duran kahkahalarının ardındaki kahırları seyrediyorum.
Yada inadına bir sessizliğin öfkesini, yada acının çaresizliğini.
Henüz görmedikleri, bilmedikleri bir hayata düşüvermişliklerinin acemiliğini nasıl yaşadıklarını seyrediyorum.
Ne kadar yalın ve ne kadar yalnızlar. Ne kadar masum ve ne kadar mağdurlar. Nasılda duvarlar arkasına saklamışlar duygularını. Duvarlarına koydukları her bir tuğlada bizim karıştırdığımız yanlış harçların izi bu kadar barizken kendimize dönüp söyleyemediğimizi onlara duyurmayı hadsizlik ve haksızlık sayıyorum.
Ve mahcupluğumun sızısıyla her birinin yüreğinden öpüyorum.
Seyretmeyi sevdiğimden değil seyirciliğim Ne söylenir bilemeyişimden…
Hüzünleri umutlara sığdırma gayretiyle, söylesenize bir avuntunuz var mı yüreğimize?