Kapitalist sistem insandan bir robot çıkarma derdindedir. Her gün sağa sola koşturan, sürekli bir yerlere/şeylere yetişme derdinde olan, telaş kavramı üzerinden daima bir rutinin parçası olan bir robot. Günlerce, aylarca, yıllarca aynı şeyleri yapmak, aynı devinim ve performansı icra etme gayretinin neticesinde hislerini unutan, kaybeden ve kalan yaşantısını herkesle aynılaşan, şeyleşen, bir yığın veya yığın mahallesini mesken tutan bir sakin olmak. Sakin dediğime aldanmayın. Sakin; sukünün (huzur, rahat) beyanıdır. Karar kılıp duramayan, sürekli bir telaş ile bir yerlere yetişme kaygısında olan birinin sakin olma ihtimali düşüktür. Sakin; sükuneti, huzuru, iç dinginliğini gerçekleştirmiş varlıktır. Mesken sahibi olmalı ki sakin olabilmelidir. Mesken sahibi olmayan, herhangi bir yeri yurt edinmiş olamaz. Modern canlı yersiz, yurtsuzdur ve köksüzdür.
Cenabı Hakkın vermiş olduğu koca bir ömrü herhangi bir mahallenin sakini olmadan geçirir, tüketir. Sakin olabilmek için öncelikle hangi mahallenin sakini olacağımıza karar vermeliyiz. Kapitalizm haz ve hız mahallesinin sakini olmayı bizlere dayatırken; İslam bize adaletin, merhametin, sevginin ve hakikat semtlerinin sakini olmamızı temenni, talep eder. Modern insan (modern insan; birazdan öte, kapitalist insandır) kararsız insandır; mananın kültürel talebi (Gelenek) ile kapitalizmin modern dayatması altında sağlıklı karar veremeyen insandır. Kapitalizm modern insan için sayısız mahalle üretti. İş o raddeye geldiki modern insan hangi mahallenin sakini olacağına karar veremeden dünyadan göçüp gitmektedir. Bir türlü huzura erememe, iç dinginliğini sağlayamama hali onu sürekli devinimsel kılan, o mahalleden farklı mahalleye savrulan kalabalıklar içinde bir kimsesiz yapmıştır.
Sakinin bir geçmişi, yad edebileceği bir hatırası vardır. Kapitalizm tam da operasyonu buraya yapıyor. Yersiz yurtsuz, hatırlayabileceği bir geçmişi olmayan, köksüz, bağsız ve bağlantısız; keşmekeşliğin, telaşın kurbanı olmuş sistemin telef etmek için can attığı yığınları üretme derdindedir. Günümüz insanı öyle bir noktaya geldi ki artık hatıra biriktirmiyor. Geçmişini hatırlamak istemiyor. Zira geçmişinde acılar, yokluklar ve yoksunluklar var. Böylesi bir geçmişle (anı/hatıra) yüzleşmek istemiyor. Yüzleşmek istemiyor, çünkü canı yanıyor, keyif almıyor. Halbuki modern insan haz, hız ve konforu en maksimum şekilde yaşamak istiyor. Dahası çok uzun yaşama isteği de yok veya uzun yaşayacağına inanmıyor. Bunun için yaşamı bir zip dosyası tatında yaşamak istiyor. Hâlihazırda yakaladığı bir zirve noktası var. Sadece bu zirve noktasında geçiriverdiği süreyi birazcık uzatma derdinde. Zirvenin tadını yaşıyor. Oysa zirveye tırmanışın her kertesinin insana verebileceği bir keyif olabileceğini unutuyor. Zirveye tırmanmak uzun bir yürüyüş ve emek gerektirir. Zirve bu sabrın, sebatın, zahmetin ürünüdür. Fakat bu yaşanılanları bir acı, keder olarak değerlendirirseniz işin bu kısmını yad etmek (hatırlamak) istemezsiniz. Önemli olan olayın bu kesitinden olabildiğince uzak durmak, uzak kalmaktır. Yüzleşmek canımızı acıtan, yakan bir görünüm alır.
Zirveden inmek de böylesi bir düşünce için tehdit ve tehlikedir. Zirveden inmek itibarını ve saygınlığını kaybetmektir. Düşmüşlük, düşkünlük halidir. Dolayısıyla geriye büyük keyif aldığı sadece bir alan kalmaktadır, orası; zirvedir. İşte modern insan da bu zirvede kalma halini uzatmak istiyor. Bu durum kendinden söz ettirdiği oranda var olan bir embesil (Sakat, topal, eksik) olma halidir. Var olma kaygısı taşımayan her varlığın neticesi embesil olup sistemler tarafından telef olmaktır.
Var olmak, ölmeye hazır olmaktır. Varolan yüzleşebilen, geçmişi olan, geçmişini hatırlayan, hatıra biriktirebilen, hatıralarını aktarabilen ve hatıraları arasında ayrım yapmayandır. Acılarına, üzüntülerine, dertlerine, yokluk ve yoksunluğuna, nice kederlerine dahi hatıra olarak bakabilme erdemini gösterebilendir. (Acılar; bize hissettiğimiz mutluluğun gerçek olduğunu anımsatırlar. Acılar insan olduğumuzu hatırlatır). Var olmak sakin olmaktır. Karar vermek, yerleşik olmak, iz bırakmış olmaktır. Var olmak; tam olmaktır, noksanlarıyla kemale ulaşmak demektir. Noksanlıkların esiri olmadan var olmanın keyfini sürmektir.
Bunun içindir ki robotlar ile insanlar arasındaki en belirgin farklardan biri insanların hatıralarının olmasıdır. Hatıra insanidir. Robotların hatıraları olmaz, zira robotlar doğmazlar, imal edilirler. Robotlar kopyalar aracılığıyla imal edilirler. İnsanın kopyaları, fotokopileri olmaz. Robotlar insanların kopyaları değildir. Kopyalar insanların yapmak istemediklerini yapmak için imal edilirler. Modern dünyada insan dışında her şeyin bir seri numarası vardır. İnsanın seri numarası olmaz. (11 haneli kimlik numarası ulus devletin vatandaşını kontrol etmek için veya kontrol altında tutmak için ürettiği bir numaradır). İnsanların isimleri olur ve insan seri numaranın çok daha ötesindedir.
Doğmayan acı çekmez ve o/ölmez de. Doğmak o/ölmek içindir. Doğanlar o/ölür, imal edilenler sistemler tarafından itlaf edilir. Robotlar ile insanlar arasındaki en belirgin fark işte budur. Hatıralarının olmaması, bir geçmişe sahip olmamalarındandır. Bir geçmişleri olmadığı için hatıralara ihtiyaçları yoktur.
Kapitalist sistemin kurguladığı modern dünyada var olmak, insan olmak ve kalmak eskiye nazaran çok daha zordur. Zira sistem ruhumuza baskı yaparak bizden bedenimizi, belleğimizi, geçmişimizi, ruhumuzu ve dahi hatıralarımızı almak istiyor. Ver kurtuldan, robot ol kurtul noksasına savrulmuş bir yaşam ile muhatabbız. Robotik bir görüntüye büründüğünüzde kapitalist sistem sizi dönüştürmenin hazzıyla sizde uzaklaşıyor. Bu haliyle modern insan basit kölelerden biraz fazladır. Bazı farklılıkla ki basit kölelikte kelepçeler bileklere, bukağılar boyunlara, prangalar ayaklara takılırken; modern sistemlerde kelepçeler iradelere, bukağılar vicdanlara, prangalar duygulara vurulmuştur. Esir edilen beden değil ruhlardır. Dolayısıyla itlaf edilen beden değil ruhlardır. Kapitalizm bizden ruhlarımızı istiyor. Ruhumuzu teslim ettiğimizde telef olmaya hazır makinalar olmuşuzdur.
Doğru amaçlar için o/ölmek yapabileceğimiz en insanca şeydir. En insanca şeye bile tahammülü olmayan bir sistem ile karşı karşıyayız. İnsanın elinden o/ölebilme imkanını esirgeyen bir sistem. Zira sistem bizden insanca değil bir robot olarak o/ölmemizi (ki bir telef olma halidir) istiyor. İnsani vasıflarımızdan uzaklaşarak kimsesiz, sahipsiz, köksüz bir şekilde can vermemizi istiyor.
Var ö/olmak istiyor isek yapılacak şey tekrardan topralanıp özümüze, cevherimize doğru bir yolculuk yapmaktır. Fıtratımızı keşfedip onu koruyarak insani olgunluğa doğru bir çaba, gayret göstermektir. İnsan olmanın ve kalmanın bir yolunu bulup insan kalmata ısrarsı olmaktır. İnsanlık için sabretmek, ayak diremektir. Ayakta kalanlara selam…
Not: Bunca olmak ve ölmek kavramlarından sonra geriye bir vasiyet bırakma ihtiyacı hissettim nedense… Öncelikle Rabbim olmadan öldürmesin inşAllah. Eğer olduğumuza hükmetmiş ise taktiri baştacı inşAllah. Bu vesile ile vasiyetim olsun; cenazemi Hüseyin Tuncer kefenlesin, cenaze namazımızı ise Orhan Ateş hocam kıldırsınlar inşAllah. Aileme, eşime ve çocuklarıma duruşumdan başka bırakacak kayda değer bir şeyim yoktur. Vesselam.