Zaman; geçmişte kalmadan, şimdi de duraklamadan, geleceğe varmak için öyle bir ilerler ki!
Zaman; kimseyi takmadan, intikam alırcasına, günleri bizlerden öyle bir alır ki!
Zaman; öyle hızlı geçer ki, farkına varmamıza fırsat bile vermeden!
Hızına yetişemediğimiz zamanın, kıymetini anlamaya “zaman” bile olmadan!
****
Her birimiz gereksiz arayışlarda, zamanın içinde zamana aldanıyoruz!
Hem yara, hem merhem olan bu gücün hakkını veremeden!
Kimimiz çay toplantılarında gereksiz sohbetlerde bulunarak!
Kimimiz sosyal medyada gereksiz yerlerde yazışarak!
Kimimiz gece, gündüz demeden uyuyarak!
Kimimiz ise “öyle bir geçer ki zaman” dizilerinde kaybolarak!
*****
Zamanla var olan dizilerde; kendimizi ve “kendi zamanımızın “değerlerini unutur olduk!
İbret alayım derken, sevdiklerimize güvensizlik yaratan "zaman" dizilerinde kaybolduk!
Oysa zaman boşa harcanmayacak, dizilerde yaşanmayacak kadar büyük bir hazinedir!
****
Hani derler ya zaman en büyük hırsızdır, en mutlu anlarımızı en sevdiklerimizi ve en önemlisi de ömrümüzü alıp gidendir!
Nefret, kavga, şiddet, taciz, ağlamak, ihanet ve saymakla bitmez değersizliklerle bütünleştik!
Zamanla; başkalarının zamanıyla ve başkalarının yanlışlarıyla yoğrulduk!
Zamanla; alıştık o değersizliklere!
Zamanla; sadece onları konuşur olduk, kendimizden ve yakınlarımızdan kaçar olduk!
Zamanla; zamana gömdük sevgiyi, samimiyeti, sadakati, saygıyı!
Zamanla; yanı başımızdakilere de şüpheyle bakar olduk!
Ah bu zaman! Ah bu zaman!
Öyle bir geçer ki sinsice, bize bizleri unutturarak!
Yanımızdakilerden uzaklaştırarak!
Zamanın hızında, uzaklaşıyoruz kutsal değerlerimizden!
Her anımızda yanımızda olan zamanın değerini bile anlamaya fırsat olmadan!