Genelde bir ölümün ardı sıra sevenleri tarafından söylenir…
Hayat devam ediyor, her şeye rağmen!
Oldum olası bu söz bana soğuk gelmiştir. Anlatılmak istenilen asıl mananın ne olduğunu anlamamış ve üzerinde düşünmek içimi acıtmıştır. Teselli cümlesi gibi görünse de insanı teselli etmekten çok sanki hüzünlendiriyor.
Bu konuyla ilgili bir röportaja şahit oluyorum ve konuşmalar beni istemsiz bir şekilde yine düşünmeye sevk ediyor..
Karısı vefat eden sanatçıya gazeteci soruyor.
-Acınız çok yeni, ölümüyle birlikte hayatınızda çok şey değişmiş olmalı?
-Evet, çok seviyordum karımı ama elden ne gelir ki hayat devam ediyor..
-Karınızı “çok seviyordunuz ‘’ çok acı’’ çekiyor olmalısınız?
-Karımı unutmam mümkün değil acı çeksem de hayat devam ediyor..
Gazeteci bunun gibi duygusal birçok soru yönelttikten sonra sanatçıyı telkin edecek sözlerle güya rahatlatmak istiyor.
-Sizde biliyorsunuz ki “ölenle ölünmüyor” hayat devam ediyor her şeye rağmen!
Onu gören o gözler bir gün başkasını da görecek, onu seven kalp bir başkasını da sevecek… Diye devam ediyor…
-Sanatçı da; gazeteciyi destekleyen sözlerle, elbette ki bu gözler başkalarını da görecek ve kalp de başkalarını sevecek diyerek duygularını dile getiriyordu çok rahat bir şekilde.
İşte bu sözler acı gerçeği bir kez daha bizlere sunuyordu.
Sadece bu cümleler yalnız olduğumuzu bir kez daha hatırlamak ve zihinlerimize kazımak için yeterli değil miydi?
Sen olsan da hayat devam ediyordu,
Olmasan da…
Kimse kimse için ölmüyor ve kimse kimseyle ölmeyecekti!
Yalancı sevgiler varlığımızla var olan sevgiler!
Sadece sen varken yaşanılan sen yokken kaybolan sevgiler ve yeni arayışlara kapı açan sihirli sözcük!
Hayat devam ediyor her şeye rağmen!
Yeni hedefler yeni idealler, yeni tutsaklıklar yeni arzular , yeni hayaller, yeni aşklar!
Geride kalan ise kocaman hüsran yine hüsran!
Kimse demesin ki onsuz olmaz!
Yalnızız!
Olan olur biter ve gider ama hayat yine devam eder. Bu sözler sen varken var,yoksa seninle birlikte biter ve gider.
Daha düne kadar onsuz hayat yaşanmayacağını düşünürken ve bizim için vazgeçilmezken bugün tam tersi hayat devam ediyordu ve etmesi içinde elimizden geleni yapıyorduk!
Her ne kadar birlikte görünsek te birbirimiz için vazgeçilmez olsak ta ölüm bizi ayırdığında yollarımız ayrılıyordu.. Sonrasında ise malum kimse kimsenin işine karışamıyordu…
“Tabi ya” ölenle ölünmüyordu değil mi?
Hayatın kurallarından biri de buydu!
Bu can diğer candan ayrıydı, her birimiz bir başkası için vazgeçilmeyecek kadar bütün olmak istesek te bütün olamıyordu bir başkasıyla.
Bilmiyorum ki o üç kelime niye bu kadar sihirli?
Bize acı gerçekleri öğrettiğinden midir nedir? Sürekli dilimizde bilinçli veya bilinçsiz söyler dururuz.
Galiba gerçekleri görmemize vesile olabilecek kadar etkili, kendimizi oyalama adına da iyi cümle!
Bizsiz hayatın devam edeceğini bilmek zor olsa da kendimizi başkaları için vazgeçilmez görmek istesek te, maalesef gerçekler buna izin vermiyor..
Bize bahşedilen yaşamın asıl hedefini unutarak, dünya ve ahiret için atılan adımları insanlara göre ayarlayarak yaşamanın“ adı hüsran” ama çoğunluğumuz farkına varamadan bu dünyadan göçüyoruz.
Kulakları sağır eden o ses geldiğinde, o gün kişi kardeşinden, annesinden, babasından, eşinden ve çocuklarından kaçar. O gün her kişinin işi başından aşkındır. O gün bir takım yüzler ışık saçar; güleçtir, müjde almıştır. Bir takım yüzler de o gün toza toprağa bürünmüş; kapkara kesilmiştir. İşte bunlar inkarcılardır, günahkârlardır." (Abese, 80/33-42)
Biliyoruz ki ;gerçek dost olan Rabbimizin öğütlerini dikkate alarak yaşadığımızda birbirimize gerçek vefayı gösterebilir, kıyamet gününde birbirimizden kaçmadan sonsuzlukta ki saadete ulaşabiliriz.
Geç olmadan uyanışa geçmeli yaşamın gerçek felsefesini düşünüp o yönde çaba sarf etmeliyiz!
Galiba; o zaman bu cümle dünyevi anlamda acı gerçek olsa da, ahirette kurtuluş için sihirli bir sözcük olacak!