İlk profesyonel yazım hayatıma 28 yaşında başladım.Aradan geçen kocaman yıllar bana şunu öğretti ki " her şey değişir" "insan değişir" hatta dünya bile değişmektedir.
Tek değişmeyen ise insanın içinde yeşertebildiği sevgi çiçekleridir.Çiçek,ağaç deyince hep aklıma babam gelmektedir.Babam merhametli bir adam oldu her yaşında.Biz ondan öğrendik insana, eşyaya, hayvana ve nebatata sevgi ve saygı duymayı...
Değişmeyen tek şey babamı çiçek ya da bir şeyler ekerken görmekti.Bir hayvana ; su , yem verdiğine iğne yapatığına şahit olmaktı.
Marangozhanedeki boyalardan bayramlarda oje yapardı bize.Kırmızı ojelenirdi tüm mahalle. Annem ne zaman hasta olsa melemen yapardı bize. O dönemler erkekler mutfağa pek girmezdi.Nasıl tatlıydı o melemen? Bol domatesli ve bol biberli.
Asla yalan konuşmayın diyen babam sayesinde öğrendik biz dürüstlüğü.Yere düşen para alınmazdı. Çok çalışmanın erdemini biz babamdan öğrendik.Üstü başı toz içinde marangozhanesinde çalışırken kulakları az işitir oldu.
O zaman anladım ki eğitim sadece sözle değil davranışla yapıldığında daha kalıcı olabiliyor. Çalısmak ibadet ve insan ibadetlerini bırakmamalıydı...
Ne karar alırsak alalım bizim arkamızda duran,fikirlerimizi dinleyen hatta yazar olmam da desteği olan ,yanlışlarımızı yüzümüze vurmayan bir adam oldu babam...
Kızkardeşimle birlikte üniversiteyi bıraktığımız gün nasıl bütün gece uyumadığını nasıl üzüldüğünü biliyorum.Yine de tek kelime etmedi.Belki de okuma aşkım sırf bu nedenle hiç dinmedi.Emeklerimi yok etmeyin diyebilirdin demedin.Bizi zorlayabilirdin yapmadın.
Babalık değerli bir konum, en saygın etiket ve dik durmak gereken bir görev.Babalık görevini hakkıyla yerine getiren babaların ve çocuklarına hem anne hem baba olan koca yürekli kadınların yalnızca bugününü değil 365 gününü kutluyorum....