Bir Altı Şubat!

Bir yıldan uzun, bir saniyeden kısa Altı Şubat! 
Bir gece vakti bütün insanlığı uyandırıp kardeşleriniz ölüyor diye çığlık atan bir Altı Şubat! 
Bir metre karda battaniyesine çocuğunu saran o kadın, saatler sonra öğrendi ki; azrail ile yalnızca göz göze geldiğinin ve ölümün ensesine değişinin halidir bu Altı Şubat! Kalp atışının ise bu kadar hızlı olması korkunun değil son şansının ürpertisiydi.

Anladı ki son şans yüreğine heves için değil acı için, kahır için; aynı şehrin, çarşı ve sokaklarını beraber arşınladığı, çayını ve kahvesini içip sohbet ettiği insanların bugün enkaz altındaki ölüm kokularıyla yatıp koca çaresizlik içinde kendini seyretmesi için bahşedilmişti. Hassas olan ve yüreğinde vicdanın zerresiyle baş başa kalan onlarca insanın ızdırabı başlamıştı. Hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacaktı. Kıymet biçilen her malın, hafızaları bir dakika terketmeyen kin ve nefretin, hırsın birbirini kovaladığı o gökdelenlerin birer birer toz duman oluşuydu bize kalan.

Bir yanda da arafta kalanlar… Kaldığı arafta bir parmak ucu kadar  ışık alan, sabrıyla yanı başındaki ceset kokularını oksijene çeviren o insanlar vardı. Ümitsizliğe fırsat verdirmeyen günlerce yükses sesle tekrar edilen bakara suresi vardı. 12 günün ardından tıp dünyasına tevekkül ettiren Aleyna vardı. 

Hangi bilim adamı, hangi psikolog izah edebilirdi ki? Ne anlatabilir, ne yazabilirdi… 

Kendini bir şey zanneden zavallı nefis! Kafasını iki avcunun içine alıp; ibrahim gibi, Yusuf gibi, Yakup gibi sadece “iyyake nestain” Ya Rab yalnız senden yardım diler ve yalnız sana bütün acziyetini itiraf ederek rahmetine sığınır. 

Teslimiyet dışında hiçbir gücümüzün ve kuvvetimizin olmadığını mahçubiyetle Hayy olan Rabbimize sunuyoruz. 
Ya Hayy! Bir hiç olduğumuzu bize bir kez daha hatırlattın. Biz de işittik ve itaat ettik. Aciz kullarına tevbe ve istiğfar ile bir şans daha verdiğinin idarekini de ver Ya Rab! 

İhmalkarları, bile bile bir tuğlanın ardına saklanan katilleri, gözleri kör, dilleri lal olan bizleri ise sana şikayet ediyorum.