Ve o ilk yaz…
Bir nehir gibi kıvrılıp kalbimden kalbine akan o yaz.
Uyandığım hiçbir sabah bu kadar aydınlık değildi.
Kadın olmanın tüm mahiyetini bir ab-ı hayat gibi gözlerinden içtiğim;
Sevmek ve sevilmek kavramlarının esamesinin kalbime mühürlendiği o an.
Bayramla geldin mübarek ve müjdeliydin. Yüreğimin kıymetlisi, gözlerimin feri olmayı bildin. Benim bilinmezliğimde bir sır gibiydin.
Aktın içime…
Senin belirsizliğinde, kelamsız bir söz gibiydik birbirimize.
Sevdik en bakir duygularımızla, özledik, bekledik...
Hangi ara vazgeçtin bizden bilmiyorum ama yine de biz yanımızla kaldık birbirimizde...
Sevmek bu muydu bilmiyorum, öncesi yoktu, öğrenmemiştim.
Sende kalıp kendime dönemeyişlerimde,
içimde bir senle yaşamaya başladığımda öğrendim..
Artık benden daha çok sendim, senindim.
Sensizken de içimde seninleydim
Ürkütücü bir huzur bu…
Oysa varlığın yağmur gibi serin, taze ve huzur dolu
Sahip olmadığına aitliğini sunan bir adanış gibi.
Rabbim verdiğin bu sevgiyle acıtma yüreğimi!
Rabbim sen bu uçurumdan savurma beni!
